Zebra z Klasą… czyli moja przygoda z jeździectwem

Na koniec moje pobytu w Sopocie Pan Łukasz wystawił mnie na największą próbę- kazał mi wsiąść na Borę. Najlepsze było to, że i on i jego luzaczka Jana, tak mnie nastraszyli że Bora jest taka szalona i nieobliczalna, że aż założyłam kamizelkę, a okazało się że jest to całkiem przyjazna klaczka (poprzedniego dnia pan Łukasz mocno ją wymęczył, ale mniejsza z tym :P). Zasady były zupełnie identyczne jak na Ostlerze, tyle że Bora w przeciwieństwie do Ostlerka nie wybacza żadnych błędów.

W związku z tym przez ponad połowę jazdy jeździłam na wyryjonym koniu do tego poza kontrolą. Można powiedzieć, że jazda na takim koniu jest ryzykowna (szczególnie jeżeli wykorzystuje moje nieogarnięcie i zaczyna brykać), ale właśnie dlatego, że Bora reagowała na każdy mój błąd, na jednej jeździe załapałam w jaki sposób zwalniać konia ciałem (tak jak to pan Łukasz robi), podczas gdy na pobłażliwym Ostlerze zajęłoby mi to o wiele dłużej.

Następnego dnia trzeba było juz wyjeżdżać… Jak to szybko minęło! Trzeba było się pożegnać ze stajnią, wielką kwarcową halą i z całym bardzo przyjaznym towarzystwem. Wydaje mi się że Ostlerowi też było przykro wyjeżdżać, bo po tym jak wprowadziłyśmy go do przyczepy, czekając w niej strasznie kopał i chodził (moja mama może potwierdzić ). Jedyne co podtrzymywało mnie na duchu to świadomość że w lato prawdopodobnie znów odwiedzę Sopot

A tutaj film z treningu na Borze:

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na ten wpis. Niestety (wbrew pozorom) sobotę miałam zupełnie zajętą, w niedzielę przebyłam długą podróż z powrotem do Grzmiącej, a z kolei dzisiaj musiałam nadrobić kilka zaległości związanych z powrotem do szkoły (nareszcie szkoła!).

W piątek pan Łukasz pozwolił mi wsiąść na Big Bena i okazało się, że będę na nim skakać Zaczęło się lekkim ujeżdżeniem: wolty, przejścia i zmiany kierunku. Znacznie bardziej podobała mi się druga część tej jazdy. Na początku pan Łukasz postawił mi małego krzyżaczka, który z czasem stawał się co raz wyższy, potem przerodził się w okser i dalej rósł i na wysokość i w szerokość. Moim głównym zadaniem było jak zwykle po pierwsze trafianie w środek przeszkody (co tym razem nie wychodziło mi najlepiej) no i oczywiście praca nad postawą ciała: odchylanie się do tyłu i oparcie w strzemionach (to już lepiej :P). W każdym razie skakało mi się bardzo dobrze, szczególnie, że (ku mojemu zdziwieniu) nie musiałam się strasznie męczyć, by Bigi nie przyśpieszał przed przeszkodą. W zamian za to musiałam za każdym razem zatrzymywać go po przeszkodzie. Tak na miły koniec treningu pan Łukasz jak zwykle wystawił mnie jako kaskadera. Miałam skoczyć przez trzy przeszkody co fulę w linii. Co prawda te przeszkody był niziutkie, ale Bigi i tak nie był zbyt chętny do skakania. Dopiero za piątym czy szóstym razem udało nam się to przeskoczyć, ale nawet biorąc to pod uwagę byłam zadowolona z tego treningu. Zobaczcie sami jak to wyglądało na filmie:

Podczas ostatnich dwóch dni przeżywałam lekki kryzys. Jak już wcześniej pisałam skoki nie wychodziły mi zupełnie (za co Ostler musiała zapłacić swoją cenę), a do tego na wczorajszej jeździe ujeżdżenie też przestało mi wychodzić. Wydawało mi się, że Ostler raz wypada łopatką, raz wpada, że jest krzywy, idzie za wolno lub za szybko. Jeszcze jednym dużym problemem było to, że trzymałam Ostlera w strasznie wysokim ustawieniu (a nawet jeśli udawało mi się go opuścić to od razu się podnosił). Wydawało mit się, że on nie chce zejść, podczas gdy pan Łukasz mówił że to ja sama nie pozwalam mu zejść, a jednocześnie pilnuję żeby się za bardzo nie podniósł. W końcu nie wytrzymałam, musiałam wyrzucić z siebie te wszystkie frustracje – po prostu pękłam- a gdy to już zrobiłam było o wiele lepiej

Tego samego dnia wsiadłam na Ostlera po raz drugi, tyle, że na czarną wodzę (po raz pierwszy w życiu). Pan Łukasz kazał mi ją założyć, żebym zobaczyła w jakim ustawieniu koń ma chodzić podczas treningów. Mianowicie ma być zaokrąglony, rozluźniony a jego szyja ma być na wysokości pleców. I powiem wam, że na prawdę mi się to udawało :). Dzisiaj żeby utrwalić moją nową umiejętność wsiadłam rano na czarną jeszcze raz.

Dzisiaj po południu z kolei miałam skoki. Za każdym razem przed skokiem (szczególnie jak doszło do większych wysokości) bałam się, że znowu wrąbię się w drągi. I prawie by do tego doszło, ale na szczęście Ostler ma lepszy refleks. Jak zwykle chciałam włożyć jeszcze jedną fulę przed odskokiem, ale zanim zdążyłam zainterweniować kucyk już się odbił i polecieliśmy Później wszystkie odległości odmierzałam do przodu, przed przeszkodą mocno odchylałam się do tyłu tak jak tego uczy trener i opierałam się w strzemionach, oddając rękę przed odskokiem i udawało się! Skakało mi się bardzo dobrze, co prawda ze dwa razy wyszedł mi daleki odskok, ale lepsze to niż za blisko

Zapowiada się, że jutro będzie bardzo emocjonujący dzień, ponieważ mamy zamiar po treningu ogolić Ostlerka. Problem polega na tym, że on niezbyt to lubi, dlatego dosłownie zabija kopytami wszystko i wszystkich do około, gdy tylko usłyszy pracującą maszynkę. Życzcie nam szczęścia Poza tym od jutra będą już filmy i zdjęcia z treningów

Biorąc pod uwagę ostatnie treningi po raz pierwszy w życiu mam wrażenie, że fajniejsze jest ujeżdżenie niż skoki. Oczywiście wiąże się to z moimi odczuciami podczas jazdy i z tym czy wychodzą mi dane ćwiczenia czy nie. A jak na razie o wiele lepiej wychodzi mi dresaż.

Wczoraj miałam jazdę ujeżdżeniową. Ogarnęłam już w miarę sprawę rozluźniania konia w stępie, kłusie i galopie (czasami tylko nie chce mi zostać w niższym ustawieniu), tak więc przyszedł czas na trudniejsze elementy. Zaczęło się normalnie z przejściami, kółkami, potem weszły dodania w kłusie i łopatki, a dalej ustępowania, trawersy i ciągi w kłusie. Podczas jazdy na ścianach albo na czworoboku cały czas powinno się jeździć w lekkiej łopatce (pan Łukasz mocno się namęczył, żeby wbić mi to do głowy), w związku z czym już nie miałam z nimi większego problemu. O dziwo trawersy wychodziły mi znakomicie (bardzo lubię tę figurę), niestety z resztą było już troszkę gorzej

Zaczęliśmy od ustępowań. Problem był taki, że ja miałam w zwyczaju robić je w następujący sposób: opieram konia na zewnętrznej wodzy, obciążam bardziej wewnętrzne strzemię i trochę cofam wewnętrzną łydkę spychając konia w przeciwnym kierunku- i niby powinno tak być. Pan Łukasz ma na to jednak inny sposób, a mianowicie: to samo z wodzą i obciążeniem, ale łydki nie cofa do tyłu tylko lekko przekręca ją tak by palce były bardziej na zewnątrz i w tym samym miejscu co zwykle trzyma się łydkę, przyciska ją. A tu nagle koń świetnie robi ustępowanie! Takie sprytne

Co do ciągów to skoro lubię trawersy teoretycznie powinny mi dobrze wychodzić, ale nie tym razem. Ciąg polega na robieniu trawersu w bok. Niby proste, ale nie bardzo. Mianowicie trzeba jeszcze wyjechać półwolty w łopatce, na lini środkowej przez chwilę trzymać łopatkę a potem nagle w trawers i spychać konia w bok, przy tym starając się by koń poruszał się zarówno do przodu jak i w bok, a do tego jeszcze był rozluźniony i cały pakiet z podstawianiem. Jeszcze tego nie ogarniam, ale to dopiero pierwsza jazda, więc jestem dobrej myśli.

W każdym razie wczorajsza jazda ujeżdżeniowa była bardzo sympatyczna, w przeciwieństwie do dzisiejszych skoków. Co prawda pan Łukasz powiedział, że było lepiej niż wcześniej, ale ja nie miałam takich odczuć

Moim największym problemem jest utrzymanie prawidłowej sylwetki. Tak jak wcześniej najwięcej kłopotów miał z odległością, ale teraz na Ostlerze nareszcie zgadza się reguła, że jeżeli utrzymuje się stały rytm to odległość przychodzi sama (przynajmniej w większości przypadków :P). Co do sylwetki, to moim zadaniem jest by: przy najeździe i przed odskokiem odchylać się do tyłu, mieć oparcie w strzemionach (”jakby za przeszkodą był dwumetrowy zeskok”); przed odskokiem otwierać palce i lekko oddawać wodze cały czas będąc odchylonym do tyłu. Niestety przy tym mam jeszcze nie przyśpieszać, a jak mi koń atakuje przeszkodę to nie ciągnąć za wodze.

W związku z tym, że cały czas „za szybko się pochylam i kładę się na konia” (pomimo tego że sama nie wiem kiedy), poza tym mam za sztywną ciągnącą rękę itp. biedny Ostler troszkę sobie dzisiaj poobijał nóżki. Najpierw skakaliśmy mały porkurek, potem większy (inna sprawa, że Ostler po każdym skoku pędzi jak dziki, tak więc nie dziwcie się, że mało co nie zabiłam się gdy miałam trafić w dwie przeszkody po sobie w linii), a gdy przestało mi wychodzić zupełnie skupiliśmy się tylko na jednej przeszkodzie (jeszcze wyższej niż wyższy parkurek). I tak w kółko skakaliśmy tą jedną przeszkodę, i te drągi spadały, ja się denerwowałam, koń najeżdżał na tą przeszkodę coraz bardziej asekuracyjnie, i niby pod koniec zaczęło mi coś wychodzić, ale i tak skakało mi się słabo

Właśnie dlatego pan Łukasz wsadził mnie na Godecję, która jest o wiele bardziej energiczna i nabuzowana, przez co o wiele trudniejsza niż Ostler. Do tego jeśli się ją pociągnie za pysk to ona w odpowiedzi sama zaczyna napierać i jeszcze bardziej przyśpiesza. Tak więc po prostu musiałam zajarzyć o co chodzi, a jutro jeżdżąc na nim mam to sobie jeszcze utrwalać

Zrobiłam  dla Was kilka fotek Sopotu za dnia:

posiłki przygotowane dla Ostlerka:

Mam gdzie stępować…:

a to słodziaki Pana Łukasza -Godecja:

Przystojniak Branco:

Big Ben:I mój śliczny Ostlerek <3

W Sopocie już się trochę zadomowiłam. Codziennie mam jeden do dwóch treningów oraz spacer na Ostlerku.

Wczoraj na przykład miałam łącznie trzy treningi. Pierwszy był spacer na Ostlerze (około 30 min stępa i 10 kłusa), następnie jeździłam na koniu którego jeszcze nie znacie, czyli Big Benie, a na koniec kolejny raz na Ostlerku. Niestety miałam słabszy dzień niż zwykle, przez co początki wszystkich jazd były dość nieudane. Wpadłam w tzw „błędne koło” polegające na tym, że im bardziej koń był sztywny, tym bardziej ja byłam z tego powodu zła przez co sama się usztywniałam, a w następstwie koń się jeszcze bardziej usztywniał ponieważ ja byłam sztywna …

Może najpierw przedstawię wam Big Bena. Jest ośmioletni wałach, niestety nie wiem jakiej rasy, ale w każdym razie należy do pana Łukasza. Wczorajsza jazda była już drugą na nim i po raz kolejny skakaliśmy. Jak to pan Łukasz powiedział: jeżdżę na Big Benie ponieważ jest na nim o wiele trudniej, a czym trudniej będzie mi teraz tym łatwiej będzie na Ostlerze. Trzeba przyznać, że miał rację.

Big Ben jest o tyle trudny, że lubi pędzić, ale cały myk polega na tym, że nie można przytrzymać wodzami, bo wtedy się zapiera i pędzi jeszcze bardziej. Podczas pierwszej jazdy był to mój największy problem, ale teraz już to w miarę ogarnęłam. Kolejną rzeczą z którą mam problem to utrzymanie go we względnym ustawieniu i zaokrągleniu. Pod tym względem również nie można go pociągnąć za wodze (co mi się niestety zdarza :() tylko wręcz przeciwnie- trzeba rozluźniać go oddając wodze. Jest to o tyle trudne, że musisz przy tym kontrolować dosiadem i ciałem żeby nie przyśpieszał. Dochodzi jeszcze do tego problem z zakręcaniem, ale ten akurat występuje także na Ostlerze (za mało na zewnętrznej wodzy- wypadająca łopatka (pracuję nad tym :P). No i ostatnią rzeczą której Big Ben jeszcze nie potrafi to najazd na przeszkodę równym galopem z utrzymaniem tego samego spokojnego rytmu po przeszkodzie. Ciężko pracuję żeby go tego nauczyć

Co do Ostlerka to tak jak już wspominałam na początku jazdy wystąpiło zjawisko błędnego koła. Na szczęście na małą halę przyszły jakieś kucyki i musieliśmy się stamtąd wyprowadzić na dużą halę. W sumie nie wiem dlaczego, może podczas tej wymuszonej przerwy jakoś ochłonęłam, ale gdy wjechaliśmy na dużą halę wszystko zaczęło jakby się układać. Ostler nagle zaczął się szybko rozluźniać, ja przestałam się denerwować w związku z czym dalszy ciąg jazdy był bardzo udany

Głównie ćwiczyliśmy zmiany kierunku (wydawałoby się że to takie proste, ale niezupełnie), małe koła, łopatki, wyjeżdżanie narożników i przejścia. Oczywiście podczas robienia tych wszystkich figur Ostler musiał być zaokrąglony, rozluźniony i podstawiony, no a ja miałam kontrolować swoje łokcie, plecy i głowę. Do tego (żeby dodatkowo się nade mną po pastwić) pan Łukasz nakazał jeżdżenie bez strzemion.

Wczoraj przed jazdami z panem Łukaszem wraz z jego luzaczką (potocznie zwaną Jana) stwierdziłyśmy, że trzeba przerwać grzywę Ostlera. Jana akurat w tym temacie jest bardzo biegła, więc zrobiła to zaledwie w 15 min, a ja tymczasem zajęłam się ogonem. Jeszcze w Grzmiącej zauważyłam że Ostler ma łupież, ale myślałam, że trzeba to po prostu umyć szamponem a wtedy był na to jeszcze za zimno. Jednakże wczoraj poznałam taki fajny patencik, a mianowicie wodę z octem mniej więcej pół na pół (lepiej więcej wody niż octu). Co prawda wiedziałam że olej z octem jest bardzo dobry na grudę, ale nie miałam pojęcia, że stosuje się ocet również na łupież.

Plan na dziś: skoki na Ostlerze!!! Pozdrawiam z Sopotu

Jak już pewnie kilka osób z Was wie, na ferie zakotwiczyłam w Sopocie na Hipodromie. Mamy tu sobie z Ostlerkiem trenować przez dwa tygodnie pod okiem Łukasza Kaźmierczaka.

Do Sopotu zjechaliśmy w sobotę i od kiedy zobaczyłam te nowo wybudowane tutaj stajnie i hale, nie mogę wyjść z podziwu! Popatrzcie sami jak wyglądają stajnie…

Jeszcze raz potwierdzam- to są stajnie, a nie hotel dla ludzi. Wyglądają trochę jak jakieś szwedzkie miasteczko! W środku tych budynków są stajnie po 5-10 boksów, każda zamykana na osobną bramę.

A do tego zupełnie nowa, ogromna, ogrzewana hala z piaskiem kwarcowym… no i jeszcze możliwość trenowania z Łukaszem Kaźmierczakiem na jego własnym koniu! Zapowiadają się ekscytujące ferie

Minęły już całe dwa dni od przyjazdu do Sopotu – zostało ich tylko 14, a tyle jest do zrobienia i nauczenia (nie mówię tutaj tylko o sprawach „końskich”, ale też szkolnych- próbne testy gimnazjalne tydzień po feriach)! Dla pocieszenia trzeba przyznać, że te dwa dni były pełne wrażeń!

W ten weekend miały tu miejsce ogólnopolskie zawody skokowe. W sobotę udało mi się zobaczyć tylko jeden konkurs, ale dzisiaj od godziny 8-19 były zawody na poziomie małej(125cm), średniej(135cm) i dużej rundy(145cm)-wstęp wolny :). 

Podczas oglądania przejazdów par na zawodach, pierwsze co mi się rzuciło w oczy to różnorodność koni. Chodzi mi przede wszystkim o ich technikę skoku. Na pewno wielokrotnie jak widzieliście  zawody końskie odnosiliście wrażenie, że niektóre pary ogląda się lepiej a inne gorzej, lub też po prostu, że jedne się wam bardziej podobały drugie mniej. O wiele przyjemniej patrzy się na jeźdźca i konia gdy: koń dobrze ustawia się do skoku, jeździec balansuje na koniu w równowadze i gdy ogólnie są zgrani. Ja akurat w dzisiejszym wpisie chciałabym zwrócić uwagę na ten pierwszy podpunkt.

Idealnym „skoczkiem” jest koń który: jest odpowiednio zbudowany (np. ma mocno umięśniony zad i tylne nogi, ma długa szyję która podczas skoku przeciąga konia na drugą stronę przeszkody), mocno składa przednie i tylne nogi, ładnie baskiluje (podczas skoku pomaga sobie szyją), jest silny, energiczny, zwrotny, względnie dobrze się skraca…. no i oczywiście chce współpracować z człowiekiem i ma serce do sportu. W sobotę był na zawodach jeden taki koń:

Patrząc na te wszystkie przejazdy, często zastanawiałam się np. w jaki sposób koń ze stosunkowo słabą techniką(wiszące nogi, brak baskilowania) jest w stanie skakać takie duże przeszkody. W takiej sytuacji najczęściej nadrabia to siłą- może znacznie mocniej się odbić przez co, de facto, przelatuje na drugą stronę bez zrzutki, ale z zapasem na wiszące nogi. Zobaczcie sami ile wyżej te konie muszą skakać, żeby pokonać tą samą przeszkodę!

Można też niwelować braki techniczne przez wysokość konia, albo niektóre konie mają specyficzne styl skoku np. przekładają tylne nogi bardziej na którąś stronę tak żeby mieć je wyżej niż gdyby miały je pod swoim ciałem.

Koniom z dobrą techniką jest o wiele łatwiej pokonywać wysokie przeszkody, ponieważ nie wymaga to od nich takiego wysiłku. Mogą skakać bardziej ekonomicznie, a zaoszczędzoną energię wykorzystywać np. na szybkość galopu. Oczywiście technika to nie wszystko. Są konie które pomimo tego, że bardzo ładnie skaczą nie dochodzą do tak wysokiego poziomu, ponieważ nie mają wystarczającej siły lub też po prostu nie chcą tego robić. Znałam konia, który pod względem warunków fizycznych i techniki mógłby jeździć olimpiady, ale niestety nie miał ducha sportowca. Mojej koleżance która go dzierżawiła rzadko kiedy zdarzało się przejechać parkur 100cm. Zwykle gdy tylko koń wyczuł jakąś słabość od razu ją wykorzystywał np. wyłamując. Potrafił nawet wyczuć że jeździec się denerwuje, albo boi danej przeszkody i szansa, że ją przeskoczy drastycznie malała

Dlatego moim zdanie o wiele ważniejsze od warunków fizycznych czy techniki jest u konia serce do sportu. Jeśli je ma to, nawet jeżeli niewygodnie się na nim skacze, albo źle to wygląda, możesz na nim polegać. W kryzysowych sytuacjach ten koń zrobi (prawie) wszystko żeby ci pomóc, a współpraca w jeździectwie jest najważniejsza

Z okazji Roku Konia i Walentynek przygotowałam MILION miłosnych kartek z naszych końskich zdjęć. Z nich powstał miłosny film dla naszych czterokopytnych Zatem – uwaga premiera! Ci co wysłali zdjęcia niech szukają się w filmie!

Miłego oglądania i MIŁYCH WALENTYNEK (mam nadzieję, w siodle?)